-
نقد و بررسی اجمالی
دانلود کتاب آئین های هندو (هندوایسم)
قیمت: 1000 تومان
مشخصات کتاب:
نام کتاب: آئین های هندو (هندوایسم)
نام نویسنده: ک.م.سن
موضوع کتاب: متفرقه، دین و آیین
تعداد صفحات: 279
فرمت کتاب: Pdf
کیفیت کتاب: 99 درصد خوب
نوع خطوط کتاب: چاپی
حجم فایل: 5.2 مگابایت
فهرست مطالب کتاب:
- طبیعت و اصول آئین های هندو
- آرمان ها و ارزش های اجتماعی
- سیستم کاست
- آئین و جشن
- یگانگی و آزادی
- تکامل تاریخی آئین های هندو
- تمدن دوره سند
- عصر ویدئی
- فرهنگ و تربیت ویدئی
- او په نشدها و گیتا
- ترکیب فرهنگی و تاثیر آن در زندگی هندی
- آئین جینه و آئین بودا
- چند سیستم نه ویدئی دیگر
- راماینه، مهابهارته، پورانه ها
- شش دستگاه فلسفی
- یکنی یا راه عشق و محبت
- عرفان قرون و سطائی شمال هند
- راه های کنونی
- برگزیده ای از کتابهای مقدس هندو
- رگ ویده
- اتروه ویده
- اوپه نشدها
- بگودگیتا
- افزوده ها و توضیحات مترجم
- فهرست نام ها و مفهوم ها
- و صدها مطالب دیگر….
آیین هندوئیسم
هندوئیسم، هندوگرایی یا آئین هندو یا هندوتوا (به انگلیسی: Hinduism) یکی از دین های دارمایی است که بیش از شش هزار سال دیرینگی و بیشتر در هندوستان و بخش های وسیعی از غرب آسیا پیرو دارد. هندو پس از مسیحیت و اسلام سومین دین بزرگ جهان است.
ریشه نام هندو
هندو برگرفته از نام رودخانه سند است که ایرانیان قدیم به عنوان منطقه جغرافیایی سرزمین پهناور و تمدنی در اطراف رودخانه سند اطلاق می کردند. این تمدن را موهن جودارو و هاراپا نیز نامیده اند. اسکیلاکس که از طرف داریوش بزرگ، مأمور پیمودن رود سند بود، نام هندوس را در نوشته های خود بکار برده است. اما بعدها در دوره اسلامی نام هندو علاوه بر جغرافیا به مذهب مردم این منطقه نیز گفته شد. بعدها خود هندوها نیز خود را هندو نامیدند و هندو نام رسمی این آیین یا دین شد.
حدود هشتاد درصد از جمعیت کشور هندوستان پیرو آیین هندو هستند. حدود ۳۰ میلیون نفر دیگر از پیروان هندوئیسم نیز در دیگر کشورهای جهان زندگی می کنند.
تفاوت هندویزم و هندوتوا با دین هند
بعضی افراد بین هندوئزم (هندوتوا) و تبلیغ دین هندو تفاوت قائل شده اند. هندوتوا تبلیغ فرهنگ هندی است که مذهب هندو فقط یک جزء یا پاره آن است. هندوتوا دربرگیرنده مجموعه زیادی از آداب و رسوم هندی نیز هست که ممکن است مربوط به مذهب نباشد. برخلاف سایر ادیان جهانی، هندوئیسم را نمی توان برپایه یک اقتدار یا جزم باوری اصلی ریشه گرفته از یک موجودیت روحانی یا یک کتاب مقدس تعریف کرد. هندوان مفهوم یکتا پرستانه «خدای خدایان» را می شناسند و اغلب هنگامیکه از خدا سخن می گویند به یک رب النوع خاص هندو اشاره دارند، اما هندوئیسم، متضمن چند خداپرستی و فرقه گرایی است؛ بنابراین، هندوان با اعتراف ضمنی به محدودیت دانسته های انسان توافق کرده اند که دربارهٔ اصول عقاید توافق نداشته باشند. در نتیجه هندوئیسم بیشتر بر کردار تأکید دارد تا بر عقیده؛ و زیر بنای اخلاقی آن تکثّری تقریباً نامحدود دارد.
برای دستیابی به آرمان های هندوگرایی، افراد می توانند رویکردهای گوناگونی را پیشه کنند. از آنجا که باورهای کهن و نو در هندوگرایی در کنار هم جریان دارند، باورها و رویکردهای هندوها گاه متناقض به نظر می‌آیند. هندوئیسم با نداشتن یک نظام عقیدتی یکپارچه و یک کتاب مقدس بعنوان هسته اصلی، توجهی به تقسیم جهان به مؤمن و غیر مؤمن ندارد. هندوئیسم همانقدر که یک دین است، یک شیوه زندگی نیز هست. هندوان در یافتن راهی که باید در پیش گیرند از آزادی زیادی برخودارند اگر چه آنان برای تشخیص آنکه در موقعیتی خاص، کردار درست و درخور کدام است، همواره با نگرانی هایی رو برو هستند، اما این دین انعطاف زیادی از خود نشان می‌دهد.
این امر باعث شده که در طول زمان و در جوامع گوناگون هندو در سراسر جهان با تنوعی بعضاً گیج کننده در باورها و کردارها رو برو شویم. این آیین تغییر یافتهٔ آیین ودایی هند است. دین آریایی های مهاجر به هند که متون آن اشتراکات بسیاری با اوستای زردشت دارد. باورهای اقوام بومی هند، مانند تمدن درهٔ موهنجودارو، در خدایانی مانند رودره تجلی یافت که در دوران بعد در قالب خدایان اصلی آیین هندو متجلی شد.
ریشه ای هندوگرایی
ریشه ای هندوگرایی به دوران نوسنگی و دوره هاراپی (۵۵۰۰ تا ۲۶۰۰ پیش از میلاد) باز می‌گردد. مردمان باستان در سراسر جهان باورهای شَمَنی داشتند و هند و اروپاییان نیز از این قاعده جدا نبودند. شمن باوری شاخه آریایی در هند خود را به صورت باورهای تانترا نشان داد و تانتراها از سرچشمه‌های آیین هندوئیسم به شمار می آیند. این باورهای نخستین بعدها در میان آریاییان اشکال نوین تری به خود گرفته و سنتی را پدید آوردند که سنت و دایی نامیده می‌شود و این سنت در نوشته هایی به نام وداها تبلور یافته است.
هندیان باستان گوشت گاو می‌خوردند اما به مرور زمان در سنت و دایی خوردن گوشت گاو بعنوان نماد حاصل خیزی زمین، گناه به شمار آمد. همچنین کم‌کم با رشد آگاهی به طور کلی خوردن گوشت بدن موجودات زنده مکروه و در بسیاری نقاط حرام دینی مشخص گردید… از این رو آنان تغذیه خود را به غلات و میوه خواری و حبوبات و سبزیجات (برگها و قسمت‌هایی از گیاهان که چیدن آن به حیات کلی آنان صدمه‌ای وارد نکند) تغییر پیدا کرده و محدود شد! ضمناً هرگونه آزار و اذیت هر نوع موجود زنده‌ای شدیداً نهی و عملی شرارت آمیز و گناه آلود به شمار آمد. با گذر زمان باور به جهان آخرت و سپس باور به زایش دوباره (تناسخ) نیز وارد چارچوب عقیدتی هندوها شد. در پی آن هندوها به این معتقد شدند که ما انسان‌های روی زمین، روان‌های بیدارنشده و ناآگاهی هستیم که در چرخه‌ای دردناک از زایش و مرگ گرفتار آمده‌ایم و راه رهایی از این چرخه و رسیدن به رستگاری این است که با مراقبه (درون پویی) و انضباط شخصی برای برون جستن از این چرخه به اندازه کافی امتیاز جمع کنیم.
آداب و رسوم پیچیده و طولانی روحانیون (برَهمَن ها) و فاصله گرفتن آنها از مردم و همچنین نظام طبقاتی سخت در جامعه هند (وجود کاست ها) باعث پدید آمدن جنبش های اعتراضی مذهبی در هند در سده ششم پیش از میلاد شد؛ بوداگرایی و جایین‌باوری دو جنبش مهم اعتراضی علیه هندوئیسم بودند که در این دوره پدید آمدند.
سده ها بعد، با ایجاد پادشاهی موریا، و گرویدن شاه آشوکا به بوداگرایی، هندوها که چیرگی آیین بودا را تهدیدی برای کیش خود یافتند، ناچار به تجدید ساختار در هندوئیسم شدند و برخی باورهای بودایی هم‌چون مفهوم کارما (امتیازهای کردار نیک) و قابل انتقال بودن کارما به زندگی های بعد هر فرد را وارد نظام عقیدتی هندوئیسم کردند. همچنین به منظور قابل دسترس تر کردن دین هندو برای عموم، روحانیون هندو مسئله پرستش ایزدهای شخصی برای هر فرد مؤمن را مطرح کردند و بدین‌طریق نقش ایزدهای ویشنو، شیوا، کریشنا و راما برجسته شد و نقش ایزدهای اصلی دوره ودایی ازجمله ایندرا کاهش یافت. در اواخر سده هشتم میلادی، فیلسوفی به نام شانکارا این موضوع را مطرح کرد که براهما و آتمان (ذات نفس) هر دو در اساس یکی هستند و ایزدان شخصی مورد پرستش هندوها نمودهای ناقصی از یک براهمای برتر است که «بی‌چون» است و با صفاتی که می شناسیم قابل تشخیص نیست. بعدها داستان‌های حماسی مهاباراتا و به‌ویژه ۱۸ گفتار از آن به نام باگاوادگیتا در میان هندوان به عنوان متون مقدس محترم داشته‌شد. در باگادوادگیتا، ایزد کریشنا به جنگاوری به نام آرجونا در مورد حقیقت آموزش می دهد. با گذر زمان طالع بینی از طریق اختر شماری نیز از سنت های رایج و مهم در میان هندوها شد. با ورود اسلام به هند در زمان غزنویان، تصوف اسلامی نیز بر هندوئیسم تأثیرگذار شد و یکتاپرستی اسلام نیز گرایش های یکتاباوری در هندوئیسم را پررنگ‌تر کرد. ورود اسلام همچنین باعث جبهه گرفتن هندوها و تقویت باورهای دینی آنها در جامعه شد.
در میان سده های نهم و هیجدهم میلادی، جنبش‌های موسوم به باکتی دست به تجدید حیات هندوگرایی زدند و با فاصله گرفتن از آموزه‌های خشک شانکارا تمرکز هندوئیسم را بیشتر بر ارتباط قلبی مؤمن با ایزدها از طریق ایثار، تسلیم و وقف کردن توان و زمان، قرار دادند. از سده نوزدهم به این سو هندوها بر جامعه مجزایی که نسبت به دیگر ادیان پیرامون خود دارند واقف‌تر شدند و به تعاریف مشخص تری از دین و جامعه خود را روی آوردند.
